1. |
Og áfram höldum við
00:44
|
|||
2. |
Við vöðum aurinn
04:05
|
|||
Við vöðum aurinn upp yfir háls
og velkjumst þar föst næstu árin
og þegar þú tekur til máls
þá stráir þú salti í sárin.
Ég sveipa mig brigði í þeirri trú
að meinlætið gefi mér von
eða svo sagðir þú...
Svo við bregðum upp blysum og berjum á þér
og bætum í mannsæmdartapið.
Við brosum í hring þegar hann fer
en þrætum um hugsjónagapið.
Þeir eru ófáir útvaldir,
sjálfgefnir frelsarar alls.
Nú óðum styttast dagar
og nátttröllin þau fara á stjá.
Það þykir ekki flott að lúta höfði
svo sjáist lúsalokkana í.
Ég ræ-ræ-ræ öllum árum, sæki í ýsu og fæ.
Fagur er fiskur og sjá undur og stórmerki á.
Taktu þig taki. Ekki má draga allt í svartsýnisgjá.
Ræ-ræ-ræ-ræ-ræ, happy og hýr þessi gæ
en hann læðist með veggjunum.
Í huga hvers manns er fjársyndin kvik.
Hún hesthúsar frelsið frá fólum
því þeir sem að sækja í pretti og svik
í sjálfstæðishugsjónaskjólum
eru ráðvaltir, brávilltir brókarhaldi í,
flengjast í kerrum um borgir og bý
rauðmerktir skapofsanum.
Þeirra er sjálfgefið siðferðið, tómlætið, aðferðin,
réttlætið bundið í víxil og vökudraum
brávilltir flengja sig sjálfir svo hoppa upp á nef sér
en gefa því þó engan gaum.
Því ættu þeir að synda í ládeyðusjó?
Af smásílum eigum við nóg.
Gríptu því gæsina strax
og hífðu þig upp úr hvurslags
skrílsræði og aumingjaskap.
Hik er sama og tap.
Því skaltu allar flugurnar slá.
Sá vinnur sem vogina á.
En að endingu við saman sitjum,
frosin andlit á gömlum myndum.
|
||||
3. |
Sendlingur og sandlóa
06:02
|
|||
Bárujárnið bar ekki meir,
undið og úrvinda.
Haustsins veðurbrigði bundu á það byrði úr leir.
Fætur finna fast eftir bið
sem varði um óratíð.
Spyrna sér að landi af fleka bundnum bandi og við
en eftir situr flekinn og rekur inn á ókunn mið.
Á grein hangir lauf, á fjalli fitnar fé,
á blómsins blaði situr býflugan.
Eitt er það sem merkir þessi pör,
lík örlög bíða þeirra því að haustið skilur þau að.
Skynseminnar mótvægislóð skella í skálina,
hífa upp úr húmi, af skónum þeytist skúmi á gólf.
Til ákafans þeir finna sem bara deila fimm af tólf.
Sendlingur og sandlóa
sem áður voru einmana
í samverunni styrktu hjörtun veik.
Skeyttu ei um sinn litamun,
ungar af tveimur tegundum,
sungust á við saltsins undirleik.
Í vestri er tendrað bál sem litar bæ og litar ský.
Glópurinn gleðst er glóðin gefur grámettuðum hnoðrunum líf.
Sólin sekkur í sjó
og vagninn sem hana dró
skreytir næturhimininn.
Í undralandi kannski
rætist draumur þessi
um farsældarferðalag.
Að minn góði vinur besti,
laus við alla lesti,
færi mér nýjan dag.
Að á mér sjái aumur,
sköpin sem ég renndi
svo stöðvist sá taumur
sem bárujárnið skemmdi.
Að á mér sjái aumur,
sköpin sem ég renndi
svo stöðvist sá flaumur
sem bárujárnið brenndi.
Sendlingur og sandlóa
sem áður voru einmana
í samverunni styrktu hjörtun veik.
Skeyttu ei um sinn litamun,
ungar af tveimur tegundum,
sungust á við saltsins undirleik.
Í vestri er tendrað bál sem litar bæ og litar ský
og læsir sig í fjaðrirnar.
|
||||
4. |
Sitjum og bíðum
05:44
|
|||
Ég veit ekki hvert þorstinn
leiðir okkur í nótt.
Það þurfti alla vega fimm símtöl
og þrjár erindisleysur
áður en við gátum fylli okkar sótt.
Við bíðum í bílnum
og rúnturinn gengur bara í hringi.
Stúlkan í lúgunni
var sæt svo ég trúði henni
fyrir lagi þótt hún syngi ekki með.
Bæjarbjarminn nær ekki að lýsa upp á fjall.
Við drögum andann dýpra inn
og sá sem getur haldið honum lengur inni
vinnur veðmál upp á tvöþúsundkall.
Í útvarpinu er eitthvað lag
sem ég kann ekki að festa á blað
en við sungum það til enda og betur
þrátt fyrir það.
Ég pára með lyklinum
í hrímið á glugganum
mynd af þér með typpi út úr enninu
og einhver spyr mig
hvernig nennirðu
að sitja og bíða, sitja og bíða,
inni í bílnum, inni í bílnum?
Sitjum og bíðum, sitjum og bíðum
inni í bílnum, inni í bílnum.
Tíminn virðist alveg vera steinrunninn
þegar við seytlum niður Laugaveginn.
Í útvarpinu hljómar lag
í takt við rúðuþurrkurnar
á meðan rokið spangólar
á spreytanaðar skvísurnar
sem skakklappast á háum hælum
vonstola heim.
Enn ein nóttin sem kveður án kossa
og sekkur sarpinn í.
Þau hurfu þangað árin mörg,
sum til heilla, önnur verri, eðlilega,
en við veltum okkur ekki upp úr því.
Röðin lengist
þó ævin styttist.
Í frjálsu falli færist jörðin sífellt nær.
Tíminn sem þú eyddir
tæmdi allan sjóðinn.
Er koma skuldadagar
er það sama sagan.
Færð ekki meira. Færð ekki meira
út á reikning, litla barfluga.
Færð ekki meira. Færð ekki meira
út á reikning, litla barfluga.
Tíminn virðist alveg vera steinrunninn
þegar við seytlum niður Laugaveginn.
|
||||
5. |
Samtal
00:28
|
|||
6. |
Þórðargleði
04:01
|
|||
Það er brunaútsala.
Fyrstur kemur, fyrstur fær.
Ef einn er með allt niðrum sig
stendur annar upp og hlær.
Þórðargleði. Þórðargleði. Þórðargleði.
Borubrattur, hann
lagði grunn að eigin lukku.
Hann vann og vann og vann
en glotti á meðan hinir sukku.
Þórðargleði. Þórðargleði. Þórðargleði.
En sá mun hlæja mest sem síðast hlær.
Mér láðist víst að lesa
hann til hlítar samninginn,
stoppa og draga andann inn,
sjá í gegnum atlotin
í fína letrið sem þú kaffærðir í eyðunum;
þú barst við drengskapinn.
Luktar dyr sem einhver opnaði
en skeytti ekkert um glæfraspil
sem okkur ber að harma
(eða páskaeggjakarma).
Mér er sama hvort eð er.
Sultarólin er nú götuð allan hringinn.
Hún er svo glötuð að ég hringi inn úr frímínútunni.
Við rogumst ennþá um
með lóð á fótunum
og hamfarahagfræði í hausnum.
Og baunin snýr sér við og hneggjar
því prinsessan er grátbólgin
og klæðalaus.
Hún er allslaus.
Þórðargleði. Þórðargleði. Þórðargleði.
Mér láðist víst að lesa
hann til hlítar samninginn,
fína letrið sem þú kaffærðir
er þú barst við drengskapinn.
Skyldi skíteðlið teljast sök
skjálfandi stráa við fjallaskriður.
Prófastur, heyr vor varnarrök,
í vætutíð við grotnum niður.
|
||||
7. |
Ferköntuð sólin
04:10
|
|||
Þau kortleggja þig,
sérhvert hnit,
og setja upp í linurit
svo við skiljum
hvað við virkilega viljum.
Við æfum svo stíft,
ógagnrýnt,
það sem okkur
er kennt og sýnt.
Þvílík pína
þessi sæluhrollavíma.
Það fæðist í skugga
en lambið veit
að það er statt í skjóllausri beit
þar sem það bíður
þar til súpan upp úr sýður.
Svo pakkað í plast fyrir lýð
sem örbylgjar sína þjóðhátíð.
Hann er svo gljáfægður,
vélstæður og sjálfstæður í dag.
Færibandið sem að frambar okkur
festi sig í sessi fyrir óratíð
en við höldum
að við heyrum
sannleika í þeirri hugarsmíð.
Við fleytum kerlingar sem gára ekki
en pírum augun er við horfum upp á
ferkantaða sólina
á meðan næðingurinn bítur okkur í.
Og hrollurinn sem fylgir því,
hann kastar öllu fyrir bí.
Það getur enginn okkur meitt
ef við rennum saman í eitt.
Hvað annað er títt?
Ef menn standa ekki uppgerða plikt
og borga sitt
er bolmagnið strax slegið af.
Í litlu húsi við lítinn vog er lítil týra
og skrattinn er að fýra
í gljáfægðum kroppafitukamínuofni.
Færibandið sem að frambar okkur
festi sig í sessi fyrir óratíð
en við höldum
að við heyrum
sannleika í þeirri hugarsmíð.
Við fleytum kerlingar sem gára ekki
og pírum augun er við horfum upp á
ferkantaða sólina
á meðan næðingurinn bítur okkur í.
Og hrollurinn sem fylgir því,
hann kastar öllu fyrir bí.
Það getur enginn okkur breytt
úr almennum
vélmönnum
ef við rennum
saman í eitt.
|
||||
8. |
Lafði Lukka
04:51
|
|||
Læðumst eitthvert út.
Í skjóli myrkurs við
hunsum brottkastið.
Felum örlög okkar flöskustút.
Eins og hann, höfuð mitt snýst
en ég veit það fyrir víst
að ást býr ekki í breyskum hjörtum.
Svefninn langi var
ágætur um stund
eftir sætan næturfund
en ég vaknaði og vissi ekki hvar
ég var staddur í þetta sinn
að hefja á ný lífróðurinn
og samviskan er níðingur.
En við getum unnið bug á því.
Ljúfsár draumur hverfur bak við ský
og fæst ei ráðinn fyrr en sólin sest á ný.
Lafði Lukka leiddu mig
yfir þetta svað.
Ég myndi gera nánast hvað
sem er ef ég nú fengi að eiga þig.
Svo stíg nú, sól, af himnasess
svo daglegt líf geti sagt bless.
Í paradís er flaskan tóm
og glasið fullt.
Þar heyri ég engan enduróm
og mitt gamla flón
var horfið burt.
En þó að grasið grænna vaxi þeim megin
er arfafullur bletturinn þinn ósleginn
og undan vaxa blóm.
Svefninn langi var
ótímabært hjal
sem ég að enda gleyma skal
þó ætíð man ég djásnið sem hún bar.
Sólskrýdd kórónan var sest
og þá ég unni henni mest
því ástin býr í björtum hjörtum
sem brenna út fyrir rest.
|
||||
9. |
Fékkst ekki nóg
03:36
|
|||
Með höfuðið fast uppi í himninum
hugðist þú sigrast á heiminum
en dagarnir liðu svo fljótt.
Með fæturna djúpt ofan í forinni
freistar þess að klifra upp úr holunni
en dagarnir líða svo fljótt.
En þú fékkst ekki nóg.
Þú fékkst ekki nóg af því.
Þó hugurinn ferðist hraðar en líkaminn
á hann til að hefta svo framganginn
og dagarnir líða svo fljótt.
Svo reyndu eitt sinn enn
að feta þína braut án þess að hugsa um of
um allt það sem að gæti
farið hjá þér úrskeiðis á leiðinni
því dagarnir líða svo fljótt.
En þú færð aldrei nóg.
Þú færð aldrei nóg af því.
Sérhvert misfarna skref
er samt sem áður hluti af vegferð þinni að lendingu.
Taktu þau með, reyndu að gangast við þeim óhikað
og stíga svo áfram þína leið
en ekki treysta um of á lukkuna og hendingu.
Þó fætur þínir festi skít
þá þýðir ekki að þá þurfi að þvo.
Ef þú gengst við því
og trúir heitt á sannleikann,
þungur sem blý,
sekkur þú í tómleikann.
En þú fékkst ekki nóg.
Þú fékkst ekki nóg.
|
||||
10. |
Úr djúpinu
01:55
|
|||
11. |
Þá skal flýja
03:47
|
|||
Miðaldra maður klórar sér í kollinum og veltir því fyrir sér hvar veskið hans er niður komið.
„Hvar eru peningarnir mínir?“ spyr hann skrækum rómi.
Sjálfur gæti ég leyst ráðgátu mannsins
því ég veit fullvel hvar veskið er að finna
en ég geri það ekki því ellegar væri fé mitt minna.
Maður nokkur er sjálfviti og þjáist af spekilekanda.
Hans hlutverk er að smala sauðum í gegnum rökhliðin
og mata af gögnum sem eru sjálfsprottin.
Mitt hlutverk er ekki ósvipað
því sjálfur er ég eins konar tímabundinn féhirðir.
Þessa sauði þarf að rýja
uns þeir vitkast; þá skal flýja.
Vér þykjum glæpsamlegir hvítflibbar.
Á kreiki eru kúnstugir stjórnmálastubbar, sumir rallhálfir
og svo aðrir sem drepa í sér sjálfir.
En segið mér eitt,
þið meistarar manna sem brosið breitt
ofan af þessum mykjuhrauk;
hvað er að því að stelast í sinn eigin bauk?
|
||||
12. |
||||
Æ, elskan, réttu mér nú retturnar.
Já, ég veit ég reyki allt of mikið
en það er bara eitthvað að stuða mig
svo mig klæjar og mig verkjar
og ég virðist ekki geta setið kyrr.
Ég er eins og býflugan.
Í reykjaslæðu bregst ég við og teiga hunangið
í sykurvímu en ef það veitir hugarró
þá get ég aldrei fengið nóg.
Því eins og lífið er
þá vil ég frekar vera nakinn en allsber.
Ég þrífst í mótlæti því hvernig sem að fer
veit ég að þú verður ætíð hjá mér
og á svoleiðis stundum er lífið svo vænlegt til vímu.
Ég vissi ekki að þú værir hjátrúarfull
því þú rennir fingrinum í gegnum
alla kertaloga sem þú sérð
en þú skeytir ekkert um
þá engla sem falla af himninum.
Það lenti einn við hliðina á Hallgrímskirkjuturni nú um daginn
og þeir skófu hann upp.
Já, svona fer fyrir öllum þeim sem eru fyrir.
Þeir skjálfa í glerbúri við Borgarspítalann
og klára síðasta líkkistunaglann.
Þá er betra að vera dofinn en fylgjandi látbragði.
Þú klórar í malbikið
sem hann lagði við þína fætur
til þess að sniðganga atvikið
sem litað hefur þínar löngu vökunætur.
Yfirfullur öskubakkinn gaf þér ekki tóm
til þess að friðþægja lastarann
sem leyndist inni í síma bak við són.
Eins og fluga á auðu blaði
læðist hugmyndin
og allt það sem var gott og blómstraði
er nú horfið aftur inn.
Dreggjar þinna þungu daga
lita allt þitt líf.
Þó einhver segi þér að þaga,
kyngja ósómanum og draga á ný.
Nú ræðst það allt með þér.
Ef þú klórar þig til blóðs
þá stendur hann upp og fer.
Þó allar leiðir þinna þungu þanka
liggi að endingu að barmi skaparans
er ekkert gefið að hann hjálpi þér
svo náðarhöggið sundrist fyrir framan þig
og leysist upp í reyk.
Eitt er að lifa,
annað að bíða þar til ellin kemur föl og bleik.
|
||||
13. |
||||
Úti er hríð.
Þangað hættir enginn sér
en ég klæði hana af mér.
Böl og krepputal
munu blossa upp á ný
en ég klóra mig úr því.
Ég klóra mig úr því.
Ég held barasta
að við eigum eftir að
koma ágætlega
undan þessum vetri.
|
Múgsefjun Reykjavík, Iceland
"The pace slows and musical horizons are expanded with the arrival of Múgsefjun. Their inverted alt-rock with an accordion twist is truly enchanting. Each chorus is an eruption of emotion, little pockets of brilliance evidenced by their counter-intuitive playing and a willingness to merge styles with impunity." -Francis Jones, BBC ... more
Streaming and Download help
If you like Múgsefjun, you may also like:
Bandcamp Daily your guide to the world of Bandcamp